نگارنده داستان و قصه و رمان و نمایش‌نامه و . . . را ابزار (ظرف) انتقال معنا می‌داند و برای آن اصالت مستقل قائل نیست، هرچند به ارزش فرم در انتقال موثر معنا باور دارد. از این رو با رویکرد معناجویانه به مظروف‌های ادبیات داستانی توجه می‌کند و از منظر فلسفی و اخلاقی به آن‌ها می‌نگرد. به سخن دیگر، رویکرد ارزیابانه و نقادانه‌اش محتوایی است و قضاوت‌هایش از منظر ایده و اندیشه( نه فرم و ساخت) است. هرچند می‌داند که در هنر این دو همدیگر را مشروط می‌سازند و رابطه‌ای دیالکتیکی با هم دارند.
متن کامل را می توانید با کلیک روی جمله زیر دانلود فرمائید.
